Cuestións (9) / Perdidiños

Mete medo pensar nas consecuencias que pode chegar a ter en futuras producións un fenómeno de masas como foi Perdidos (Lost).

Unha serie que durante seis tempadas cimenta a narración (moitas veces a duras penas) sobre unha sucesión de enigmas que se atopan agochados nunha illa de propiedades fantásticas, non pode en ningún caso finalizar sen antes resolver cada unha das cuestións xeneradas.

Visto o último capítulo da última tempada as únicas palabras que me veñen a boca son decepción e medo. Decepción ao confirmar que en realidade estivemos a perder o tempo en mans duns guionistas que non tiñan nin idea (a saber dende hai canto) como acabar este lío con mínimo talento e dignidade; Medo ao pensar que isto pode abrir as portas a futuros produtos que, escudados nun mal uso da palabra "macguffin", poidan chegar a colarnos outra historia estirada ate o infinito (coma esta), cando en realidade non existe ningún tipo de argumento detrás.

Suso de Toro e o can de Culann

Cando o neno Setanta se achegou á casa de Culann, mal sabía que o can do ferreiro, de descomunais dimensións, agardaba por el na porta coa intención de atacalo.

A súa curta estatura e os seus escasos seis ou sete anos non resultaron ser un obstáculo para acabar coa besta.

Malia proeza de saír con vida e en vendo que era o único can que tiña o ferreiro, ofreceuse, humilde, para gardar a casa de Culann ata o momento en que este adquirise outro can.

Así foi como o neno Setanta deu en chamarse Cuchulain (can de Culann), á postre un dos heroes celtas máis importantes.

Ben mirado, a obra de Suso de Toro encaixa á perfección con este pequeno relato.

Un rapaz que empeza a escribir en galego atópase cun can moito máis grande ca el: un panorama literario galego practicamente extinto. Con afouteza loita contra todo ese pesimismo e, igual que fixera Setanta, coa única axuda das súas mans, fire de morte á inercia de menosprezar un idioma que, para máis gravidade, nos é propio.

Malia proeza de logralo, en vendo que publicar é o único xeito de sentar as bases dunha normalidade á hora de utilizar o galego na escrita, decide seguir na xeira ate o momento en que o panorama literario galego atope un can mellor.

Así é como un rapaz que empeza a escribir en galego convértese nun referente para moitos de nós. Agora que Suso de Toro aparcou a pluma, prego por que o espírito de Cuchulain turre por el para que volva. Sobre todo porque seguimos sen can e agora, enriba, sóbrannos os antiheroes.