17 marzo 2012

"Calmar el alma"

Empecei Las Montañas del Olvido de J.J.M. Veiga e, ao momento, viñeron a min as mesmas sensacións que ao ler Dune de Frank Herbert, ou ao ver por primeira vez o Episodio IV de Star Wars. Esa cousa de estar ante un universo totalmente descoñecido que se vai explicando por si mesmo a medida que se desenvolve a historia.

Non nos espetamos contra unha gran parrafada inicial destinada ao lector, coa fin de contextualizar o espazo e o tempo. E iso encántame. A orde dese novo mundo, o xeito de convivir as moitas especies que o poboan (as opinións que teñen unhas doutras...), as relacións político-militares, dedúcense a medida que cotilleamos nos diarios que tecen a novela. Obriga a unha lectura activa e, señores, como gusto diso!

Se cadra, o único punto na contra é o de contar cunha gran cantidade de personaxes e localizacións interrelacionados. Cousa que dificulta por momentos a tarefa de ubicalos dentro dunha historia que, como dixen, se nos mostra en fraccións a través de diarios.

Subir Las Montañas del Olvido non foi un camiño doado para min (houben de sortear os obstáculos da miña visión dobre). E, así a todo, foi un placer ler. Mérito da novela, como non.

Para amantes das escaramuzas militares, da Natureza, da Filosofía e da boa Literatura en xeral.

Como di o cabrón de Kalmarsiam: "La vida puede ser corta o larga, pero siempre, si uno pone todo su empeño, tenemos un tiempo para aprender de los errores, otro para añorar la venganza y finalmente un momento para actuar y calmar el alma." Graciñas por calmar a túa escribindo.

Fotograma da nosa curtametraxe Aurora, cos tres referentes
literarios
do protagonista: Bob, Suso e Juan

2 comentarios:

J J M Veiga dijo...

Muchas gracias por la reseña, por la parte que me toca, que me llena de orgullo, al ser precisamente, y ante todo, de un amigo.

Manuel Macou dijo...

Amigo, no obstante, objetivo.