Hoxe Aldara retratounos á súa nai e mais a min. Tamén a si mesma. O parecido interior é abraiante.
 |
| Papá e Mamá |
A min pintoume azul. Como me calou! Eu vexo no seu papá debuxado a un pitufo. Un home pequeno que quere asemellarse grande utilizando un xersei de colo alto (vaia idiota...). Case sen ollos porque non ve (será polo desprendimento de retina?). Case sen boca porque ten serios problemas de comunicación. Azul celeste, como non podía ser doutro xeito. Cianótico porque lle custa respirar abafado polas dúbidas existenciais e por outras dúbidas moito máis importantes (as que tecen o seu día a día).
Claro que o mesmo ela, aos seus catro anos, aínda ve en seu pai a unha especie de Dr. Manhattan, un semi-deus que ten resposta para todo, que cura as feridas cun bico, que lle saca chocolate das orellas por arte de maxia.
Á súa nai pintouna multicolor. E aí é onde demostrou ter psicoloxía. As mulleres son máis complexas e iso salta á vista. Hai amarelo nas fazulas, rosa, verde; Fíxome rir o dos ollos vermellos (e que ninguén pense mal). Non son de ira, son polas noites de insomnio por mor do can.
 |
| Aldara |
Aldara retratouse coma un sol con patas que é. Un sol bicolor. Con menos cores que a súa nai pero coas complexidades dunha muller medrando nela xa. No debuxo reflexou as súas dúas caras: a verde, que ocupa case todo o espazo, e que ven sendo a Aldara boa e obediente, cariñosa, rebulideira, presumida, alegre e sentida, faladora; e a rosa, a Aldara dos días raros, a que chora sen sentido e métese co seu irmán. E finalmente pintouse o corazón azul celeste, porque aínda que papá non pensa lavar o cerebro a ninguén... o Celta é moi grande, carallo!!!!
