20 diciembre 2012

Nada

Hoxe recibín un correo moi especial. Falaba de Nada. Nada, parvadas. Cousas absurdas que fan niño nas cabezas das persoas que están tolas.

Quero dicirlle a quen me escribiu que a esa Nada préstalle espertarme cada mañá. Conségueo soprando  lene na miña orella ou brincando divertida sobre o meu bandullo. Sento na cama e apúrase a traerme as zapatillas. "Non collas frío", díme  agarimosa mentres se me colga nas costas. Ás veces, cando o fai, pásame os brazos por diante gorxa tan forte que me quita o aire.

Camiño da cociña, paro no salón para darlle un bico aos dous bichiños que apenas reaccionan, abducidos pola tele. Pregúntanme sen agardar resposta por algo que está a pasar nos debuxos e eu, que veño de levantarme, non sei moi ben que dicir. Para eles estiven todo o tempo, supoño.

Na cociña arrecende a zume recén feito. María pon sobre a mesa tres galletas que manteñen o equilibrio sen esforzo, unhas enriba das outras. E despois outras tres, dispostas do mesmo xeito, un pouco máis aló. "¡A desayunar!" Berra. Doulle un bico. Abrázoa. E ela, que sabe canto a quero, fai como que non me viu agochar esa Nada nun dos petos do pixama e pregúntame que tal durmín. "Así, así. E ti?" "Así, así".

Cando leo ou vexo películas que me recordan o lonxe que viven moitas das persoas que aprecio e necesito, a Nada aloumíñame condescendente ("Tonto!") e pon na miña man un lápis. Entón díctame palabras. Frases con (sen)sentido. E eu, coma un autómata, escribo. Cousas de tolos coma isto.

13 diciembre 2012

Estrelas Waris para combater o Nadal

Nunha casa con nenos practicamente o Nadal empeza cando remata o verán. Xa entón teñen o albarán cheo de peticións e empezan a desesperar coa "inminente" entrega de regalos.

En datas adobadas con tanta fraternidade desmedida e verdadeiro falso amor desproporcionado, penso que é xusto compartir un antídoto efectivo: as estrelas frikis para a árbore.

O ano pasado a experiencia foi tan boa que este ano comparto con vós esta sabedoría ancestral transformada en modelos para imprimir e recortar. Que o pasedes coma nenos!

DESCARGA OS OITO MODELOS PREMENDO AQUÍ

DIFICULTADE: ★★☆☆    PACIENCIA: ★★★★
TEMPO: ★★★★☆     FRIKISMO

Así quedaron o ano pasado
MATERIAL NECESARIO: Papel, impresora, tixeiras, cúter e táboa de madeira/plástica.

COMO FACELO: Unha vez descargado o arquivo, descomprimímolo (veñen catro imaxes nun arquivo .zip) e pasámolo a papel. Recortamos o círculo (van dous por folio) e pregamos polas liñas ata deixar un so "queixiño". Procedemos coa corta de detalles.

CONSELLOS VARIADOS:
1) Á hora de imprimir non sexades roñosos e imprimide en calidade normal (como mínimo) porque en calidade borrador (que vos coñezo peixes) pode ser que non se vexa demasiado.
2) En canto ao tipo de papel, canto máis fino, mellor é de pregar e cortar.
3) Empezade a recortar os detalles interiores (co cúter) para que a vosa estrela non perda consistencia antes de tempo. Xa que logo, deixaremos para o último os bordes (e algúns poden ir cortados a tixeira sen problema).
4) Traballade nun sitio con boa luz.

06 noviembre 2012

CoraSons en Cineuropa

Resulta que o traballo deu o seus froitos. A longametraxe documental "CoraSons" (de Paco Abelleira), na que traballei como montador, será presentada na XXVI edición de Cineuropa.

DIA: Xoves, 15 de novembro
HORA: 18.00 h
LUGAR: Salón Teatro (Santiago de Compostela)
MÁIS INFORMACIÓN: Préme aquí

Quen nolo diría a principios de xuño. Foi entón cando tivemos as primeiras tomas de contacto e, teño que recoñecelo, antes incluso de ver as imaxes, soubo Paco atraparme contándome a historia dos CoraSons e a solución visual que quería darlle:

Páxina de facebook causante de todo este lío
Tomando como pretexto as fotografías e escritos que Isabel Leal veu colgando na súa páxina "Quem ve coraçoes" de facebook, un grupo de artistas (pero sobre todo un grupo de amigos) deciden poñer música á exposición que ten lugar na Casa das Crechas (Santiago de Compostela).

O que viría despois, penso que soamente é comprensible vendo o documental. Concertos en Galicia e Portugal e ata 40 músicos (e non músicos) implicados. Artistas do calado de Uxía (voz e alma mater do proxecto), Carlos Blanco (actor e condutor nos concertos), Magín Blanco (compositor dun bo número de temas), Budiño, António Zambujo, Couple Coffee, João Afonso,... Pero tamén arquitectos facendo a percusión, carpinteiros que son compositores, actores que ademáis son cantantes, e ate cardioloxistas (fermosa coincidencia, non?) poñendo voz a cancións sobre o corazón.

Tan especial como soa.

Como afrontar 16 horas de bruto? Do único xeito que coñezo. Dándolle a play. Durante a primeira semana, mentres Paco loitaba coa "parte narrativa" do documental, eu limiteime a ver e intentar comprender todo o que eles viviron mentres gravaban a preparación do disco (porque tamén haberá disco) e o propio concerto na Arousa.

Fotograma do teaser con Tatán R. Cunha e Xoán Curiel
Despois chegaron meses de edición nos que fomos desenvolvendo e definindo os bloques temáticos e, en paralelo, editando os temas musicais do concerto que servirían de fío condutor da narración. Xa por último recrearse cos recursos, currarse as transicións (graciñas Isabel por esas magníficas fotos!!!), mesturar a gravación do disco, ensaios e concerto e comprobar que todo aquilo que Paco Abelleira quería contar, ademáis de atractivo, tiña sentido. 

Conseguido? Penso que si. Pero haberá que agardar pola resposta do público.

Quédame pena por temazos como o "Desafinado" dos "Couple Coffee", ou o momentazo do gran Quico Cadaval no concerto do Maus Hábitos (Porto), que ao fin quedaron fóra da versión definitiva, pero penso que temos un documental cálido e emotivo. Espero que poidades velo en Cineuropa (xa me contaredes) e espero poder presentalo en Bueu proximamente.

Fotograma da película cos agradecementos
O meu agradecemento especial aos familiares e amigos que saen neste fotograma, porque co seu visionado axudaron a redondear o documental e sen algún deles non tería dado coa tecla no After Effects. Graciñas!!!

16 octubre 2012

Fe de Erros (14) / Aldebarán

Antes de adentrarme en Betelgeuse (de Luiz Eduardo de Oliveira -LEO-), releo no texto dalgunha das viñetas de Aldebarán (Primeiro Ciclo). Un calofrío percorre o meu corpo ao facelo.

Reflexión do Senador Lopes, falando coa súa filla Gwen
crúa realidade que vivimos, ás veces atópase magnificamente representada en lonxanos mundos imaxinados como Aldebarán.

P.S. Graciñas Juan, por deixarme os libros, o teu novo libro, pola amizade.

21 septiembre 2012

Un conto sen conto

Os nenos róubanche o corazón... e o tempo. Ves cara atrás e levas un ano sen escribir. Pero para compensar, os momentos creativos multiplícanse exponencialmente cando tes que inventar un "conto sen conto" durante a merenda, ou atopando unha solución a catástrofes naturais do tipo "hai un moutro na habitación". Pois si. Así é a miña vida ultimamente:

Un, dous, tres.
Érase unha vez...
Verde, azul, marrón.
Dous patos, un león.
Hai que compartir.
Non sei quen empezou.
O debuxo é para min?
Pipí no pantalón.
Que é? Por que?
Pídello aos Reis.
Fai caso a mamá.
Quérovos. Ata mañá!

31 agosto 2012

Cuestións (14) / Carne Cruda

Ver o xeito en que a dirección de Radio 3 fulmina o programa Carne Cruda, trae á miña memoria imaxes como a de "Monsters vs Aliens":


Non é certo que o dedo co poder para premer no botón vermello de exterminio, adoita ir unido a unha man, brazo e corpo dun verdadeiro imbécil?

Os pormenores do que comento, na carta de despedida de Javier Gallego aos seus ointes.

22 agosto 2012

You Know Where I Am

Din que para conseguilo, hai que perseguilo.

É paradóxico valorar sequera un cambio de sector, cando un defende a profesión (penso) con entrega e dignidade. Así que intento reafirmarme en cada edición, poñer cariño en cada fundido e encadenado; e intentarei seguir realizando dez cortes no plano, por cada vez que escoite que todo está moi mal e vai a ir a peor.

Polos amigos que fun facendo nestes anos; pola xenerosidade de quen colabora nos proxectos propios; polo risco dalgúns traballos; pola liberdade á hora de editar e o reto de conseguilo do mellor xeito posible; por esa chamada de quen pensou en min como profesional; por todo iso sigo adiante e hoxe teño o pracer de compartir o trailer de You Know Where I Am, a nosa primeira aventura curta intercontinental.

Un trailer que non sería o mesmo de non asistir, o pasado 11 de agosto, ao concerto de Trampoline en Bueu. Dende entón teño o convencemento de que este grupazo fai boa música, bos directos e (para mostra un botón) magníficas bandas sonoras. Graciñas pola vosa disposición.


YOU KNOW WHERE I AM (TRAILER)

12 agosto 2012

Trampolineando

Empezar un novo ano trampolineando. Non existe ecuación de resultado máis exacto.
Música especial + familia + reencontro con amigos dos de sempre = concerto redondo.

Trampoline deu un paso acertado ao incorporar a batería
No chiringo de Alex, aos pes da praia de Lagos, Trampoline engadiu máxicos matices a unha das paixases máis fermosas de Beluso.

Momento "coche negro, en dobre fila, sonando en fa sostido"
A estes tres artistas deséxolles que degusten o feito de ir paso a paso. O primeiro xa está conseguido, chegar á xente e atrapala coa súa atmósfera musical. Agora hai que ir a polo disco, para que Sufjan Stevens poida versionarlles algún tema no seu vindeiro concerto. E despois xa se irá a pola Lúa e a conquista interplanetaria.


A súa páxina en Facebook: https://www.facebook.com/trampolinemusic

04 julio 2012

Fóra de contexto

O vigor das palabras soamente o dicta o tempo. Remexendo no meu "cerebro externo", un caixón desastre no que gardo aquilo que me parece importante, atopo un recorte do xornal, cunhas letras escritas hai anos por Fátima Chamadoira, autora de "Sin el permiso de Dios":

Frase de Fátima Chamadoira extraída do Faro de Vigo

Unha sentenza que, sacada fóra de contexto, encerra todo o que a min me motiva a achegarme a outros para ler, ver e/ou escoitar. E finalmente empúrrame a crear eu mesmo.

19 junio 2012

A música amansa os corazóns rebeldes

Desconecto a tele con ardor de estómago.
Prima de risco.
Os riscos de ser un lixo nas poutas dun primo.
Na miña retina un cocktail de lumes forestais ao son de "yo soy español, español, español".
Un país que se vai ao carallo mentres chimpa extasiado tralo pase definitivo de Iniesta.
Hora de traballar.
Uns intres de espera e despois "play".
Hai traballos que te poñen en paz co mundo.
Hai sons que latexan con forza dentro dos coraçãos.

CoraSons, unha longametraxe documental luso-galaica, escrita e dirixida por Paco Abelleira, na que teño o orgullo de participar como montador.

Aí  vai o primeiro teaser.

10 mayo 2012

Manuel de Bueu, que fai curtas

Éncheme de orgullo e satisfacción... Tranquilos, non me carguei ningún elefante.

A nosa Aurora foi seleccionada para competir no festival galego de curtas por excelencia, o IX Festival de Cans (Porriño). Se asistides á inauguración do festival (23 de maio -non se precisa entrada-) ou á proxección (26 de maio -con entrada-) por aló andaremos.



Ademáis estamos con Aurora a concurso no Festival Angelika Cinema Lounge (Madrid).

A presentación da curta correrá a cargo de Alber Ponte, e aquí dan premio do público asistente. Así que se andades desocupados por Madrid o día 16 de maio ás 21h, non vos cortedes e asistide para votarnos (aínda que a curta non vos guste un carallo). Necesitamos pelas para facer outra carallada audiovisual e non podo saquear novamente á miña muller (que non me deixa nin sacar o tema). Non vos cortedes e pasade a información aos vosos contactos, seguro que algún vive en Madrid.



Graciñas aos que co voso esforzo, traballo e comprensión axudáchedes a que hoxe sexa un home feliz.

04 mayo 2012

F de FRAUDE

Busco nunha charqueira aos grandes, coa intención de retratarme no deformado trazo da súa sombra. Máis non son quen de ver directamente a luz que emiten (menos aínda de entender a fraxilidade do mecanismo que produce tal efecto).

Amólanme as
identidades fraudulentas:

Os falsos modestos, autoconscentes da súa valía, ávidos predadores de eloxios que regalen os seus oídos.

Tamén os comerciantes de fume, tan comúns como miserentos e mediocres; agochando sen pudor no seu curriculum fedorentas mentiras: "director, guionista, realizador e montador". Ha!

Amólanme todos eles... e os que lles dan corda. Fágome vello.

26 abril 2012

Desexos (8) / Cicloxénese

Supliquei durante meses, con vehemencia case irracional, por unha cicloxénese explosiva que mudase con virulencia a orde das cousas neste deserto travestido de aldea.

Esquivando ramallos, camiño do último día de traballo, vexo pola xanela do coche e onde unha vez dixen vello, agora desexo poder dicir novo. Entendes o que digo?

13 abril 2012

Fe de Erros (13) / Tricaster

Ante a tentación de sentirse importante realizando unha serie de televisión aos mandos da Tricaster, os mesmos distribuidores do produto lémbranche graficamente que o teu traballo pode facelo un neno de primaria (está por ver se incluso un gorila de lombo prateado). Por sorte, a reforma laboral aínda non permite contratar a ningún dos citados. Pero ao tempo.


Estudante manexando unha Tricaster

17 marzo 2012

"Calmar el alma"

Empecei Las Montañas del Olvido de J.J.M. Veiga e, ao momento, viñeron a min as mesmas sensacións que ao ler Dune de Frank Herbert, ou ao ver por primeira vez o Episodio IV de Star Wars. Esa cousa de estar ante un universo totalmente descoñecido que se vai explicando por si mesmo a medida que se desenvolve a historia.

Non nos espetamos contra unha gran parrafada inicial destinada ao lector, coa fin de contextualizar o espazo e o tempo. E iso encántame. A orde dese novo mundo, o xeito de convivir as moitas especies que o poboan (as opinións que teñen unhas doutras...), as relacións político-militares, dedúcense a medida que cotilleamos nos diarios que tecen a novela. Obriga a unha lectura activa e, señores, como gusto diso!

Se cadra, o único punto na contra é o de contar cunha gran cantidade de personaxes e localizacións interrelacionados. Cousa que dificulta por momentos a tarefa de ubicalos dentro dunha historia que, como dixen, se nos mostra en fraccións a través de diarios.

Subir Las Montañas del Olvido non foi un camiño doado para min (houben de sortear os obstáculos da miña visión dobre). E, así a todo, foi un placer ler. Mérito da novela, como non.

Para amantes das escaramuzas militares, da Natureza, da Filosofía e da boa Literatura en xeral.

Como di o cabrón de Kalmarsiam: "La vida puede ser corta o larga, pero siempre, si uno pone todo su empeño, tenemos un tiempo para aprender de los errores, otro para añorar la venganza y finalmente un momento para actuar y calmar el alma." Graciñas por calmar a túa escribindo.

Fotograma da nosa curtametraxe Aurora, cos tres referentes
literarios
do protagonista: Bob, Suso e Juan

06 marzo 2012

Cuestións (13) / Guillotina

Canso de escoitar a toda sorte de neófitos financieiros invocando nos medios de comunicación (incluso en parques infantís e zonas comúns) aos demos máis e mellor mantidos do averno bolsista. Política de austeridade (vómito), crise económico-financieira (vómito), paro e abaratamento do despido (vómito, vómito e máis vómito)...

Tal e como defendían os Monty Phyton na súa curta Seguros Permanentes Crimson*, se o mundo non fose redondo (como o ollo do cú), non había pintar todo de xeito ben distinto?


Tería un aquel o de reinstaurar a guillotina. Pero vexo a cousa moi parada ao respecto.

______________
* The Crimson Permanent Assurance (de 1983) é unha curtametraxe dirixida por Terry Gilliam (Monty Phyton) que foi incluída como prólogo na súa excepcional comedia El sentido de la vida, e que por certo veñen de poñela hoxe en la Sexta3.

25 febrero 2012

Fe de Erros (12) / A voltas coa lingua

O pasado 24 de Xaneiro deixei no foro do blogger un fío cunha solicitude:
Premer na imaxe para ampliar

Hai algo máis dunha semana houbo resposta. Non foi nin de lonxe a desexada, pero polo menos haiche feedback:
Premer na imaxe para ampliar

E para facer un pouco máis de feed, tamén houbo contraback:
Premer na imaxe para ampliar

08 febrero 2012

Un autorretrato, dous retratos, tres retratados

Hoxe Aldara retratounos á súa nai e mais a min. Tamén a si mesma. O parecido interior é abraiante.

Papá e Mamá
A min pintoume azul. Como me calou! Eu vexo no seu papá debuxado a un pitufo. Un home pequeno que quere asemellarse grande utilizando un xersei de colo alto (vaia idiota...). Case sen ollos porque non ve (será polo desprendimento de retina?). Case sen boca porque ten serios problemas de comunicación. Azul celeste, como non podía ser doutro xeito. Cianótico porque lle custa respirar abafado polas dúbidas existenciais e por outras dúbidas moito máis importantes (as que tecen o seu día a día).

Claro que o mesmo ela, aos seus catro anos, aínda ve en seu pai a unha especie de Dr. Manhattan, un semi-deus que ten resposta para todo, que cura as feridas cun bico, que lle saca chocolate das orellas por arte de maxia.

Á súa nai pintouna multicolor. E aí é onde demostrou ter psicoloxía. As mulleres son máis complexas e iso salta á vista. Hai amarelo nas fazulas, rosa, verde;  Fíxome rir o dos ollos vermellos (e que ninguén pense mal). Non son de ira, son polas noites de insomnio por mor do can.

Aldara
Aldara retratouse coma un sol con patas que é. Un sol bicolor. Con menos cores que a súa nai pero coas complexidades dunha muller medrando nela xa. No debuxo reflexou as súas dúas caras: a verde, que ocupa case todo o espazo, e que ven sendo a Aldara boa e obediente, cariñosa, rebulideira, presumida, alegre e sentida, faladora; e a rosa, a Aldara dos días raros, a que chora sen sentido e métese co seu irmán. E finalmente pintouse o corazón azul celeste, porque aínda que papá non pensa lavar o cerebro a ninguén... o Celta é moi grande, carallo!!!!

31 enero 2012

Pozo

Hai meses nos que costa manter o optimismo.

Tocoume facer os papeis do paro. O primeiro día cheguei aos dous minutos de abrir e quedei sen número.
- E non podo facer todo isto a través de internet?
- Es que tiene que entregar los documentos que faltan.
- E a que hora veño?
- Pues a primera hora.
- Desculpe? E que hora é esa?
Entendín todo ao día seguinte, ás portas do edificio do INEM. Facía frio e era cedo, moi cedo. Case hora e media antes de que abrise o garito. Pero é que somos moitos. Somos parados de carallo... Coñecín a unha rapaza, ela viña de segunda volta tamén. "Amigos na cola do paro", chamoume. Agardamos dende a famosa "primeira hora" ata a maldita "última hora". Tomamos un café, falamos de fútbol, de cine (inevitable), da vida na Coruña. A miña sólida tapadeira de tímido ao descuberto nunha triste mañá. Ah, un inciso: podía ter feito a xestión a través de internet. Gracioso, non?

Fun ao oculista polo do desprendimento de retina. O tipo non viu o volante, non preguntou nada, limitouse a sinalar co dedo unha banqueta mentres a súa enfermeira prendía a pantalla luminosa con formas:
- ¿Dónde tiene la abertura?
- Arriba, dereita, dereita, abaixo, dereita, arriba.
- Ves perfectamente, puedes irte.
- É que de preto, ao ler, vexo dobre. De lonxe non teño problema.
- Pero los miopes vemos bien de cerca, nuestro problema es de lejos. Quítate las gafas para leer. Puedes irte.
Un mes de incertidume agardando polo veredicto do puñeteiro especialista e vai e dime que quite os lentes para ler. Saír de alí foi comparable a ver a sexta tempada de Perdidos: Frustración crecente e ganas de matar.

O noso can pasou seis noites chorando sen parar, sen deixarnos durmir. Despois pareceulle pouco tempo e tamén chorou durante o día. Levámolo á veterinaria e seica ten ansiedade, unha especie de consecuencia do síndrome de separación canina. Que non entendo moi ben a santo de que lle entra un síndrome de separación, xusto no momento en que estamos todo o día na casa con el. Igual non ten o síndrome ese e o que lle pasa é que sinte que invadimos o seu espazo vital, con tanta compaña. Resumindo, despois de tres días nos que os ansiolíticos (baixo receita veterinaria) non deron resultado positivo algún, agora vése moito máis tranquilo. E nós levamos tres días seguidos durmindo (que non é pouco).

Conectei un iPod ao meu mac. Aínda me pregunto por que. Nin sequera teño iPod. Sincronizou, procesou, actualizou, xestionou e cascou o disco duro. Ah! e, culpa miña, non tiña copia de seguridade de canta morralla tiña metida nel. Leveino á tenda oficial en Coruña.
- El disco duro no funciona.
Grazas señor porque estos técnicos sempre dan co problema! (sic). Aceptei un cambio de disco duro con intento de recuperación de datos por un non moi módico prezo. Quedaron de chamarme hoxe os ladróns do Replay para dar contestación ao problema, pero será mañá. Ou igual están a agardar para que, definitivamente, empece Febreiro con mellor pé.

Xaneiro, aló fuches. Unha cousa teño clara: non te botarei en falta :)