Non sei. Agora que xa non teño ese medo do que dirán (porque todo o que se dixo foi máis ou menos bon) son quen de percibir con máis claridade todo o positivo que hai nela.
Lonxe de ver un traballo perfecto, son quen de intuir boas intencións detrás das moitas debilidades e, ao fin, penso que iso fai máis grande a nosa pequena curta.
Aurora serviu de ponte cara un traballo máis personal e profundo e conectoume con xente coa que comparto paixón e inquedanzas. Achegoume un pouco máis a Juan e Patrís (aos que xa tiña moito cariño) e tamén a outros amigos e familiares que viron as súas vidas retratadas (dun xeito ou outro) ao longo dos nosos quince minutos de imaxes en movemento.
Con sinceridade? Volvín a ver Aurora e cada vez gústame máis. Ese poso que deixa con cada novo visionado é un valor que non teñen moitas pezas. Aínda menos, claro, as propias. Sobre todo para alguén tan (auto)crítico e perfeccionista coma min.
Ogallá non se perda o bo gusto...
__________
P.S. Graciñas Abi por emocionarme coa túa voz durante a gravación, durante a edición e en cada visionado...
__________
P.S. Graciñas Abi por emocionarme coa túa voz durante a gravación, durante a edición e en cada visionado...
No hay comentarios:
Publicar un comentario