Exitus e o hipocampo

Dentro do apartado Relatos do Hipocampo, vese incluída Exitus, na I Mostra de Curtametraxes Galegas (Fundación Rodríguez Iglesias), en Coruña. Sorpréndeme unha vez máis (despois do de Ferrol) que alguén conte coa nosa curta. Se digo a verdade, sempre me pareceu a menos accesible de todas.

O vindeiro martes, 5 de Abril, ás 20.00h proxectaranse xunto a Exitus outros catro traballos (algúns célebres como Coruña Imposible). E ao final haberá un pequeno coloquio sobre o apoio institucional (ou a falta del) ás curtametraxes. Aínda non teño moi claro que poida aportar demasiado, pero participarei. Sen fuxir voluntariamente do politicamente incorrecto, direi que non creo moito ou case nada no sistema actual de subvencións e, antes de que ninguén teña a tentación de chamarme hipócrita, apuntillarei que sempre autofinanciei os nosos traballos. Iso si, sangrando a moita xente. Eternamente agradecido a tódolos artistas e técnicos que puxeron e porán á disposición de un o seu tempo.

Podedes descargarvos o programa desta I Mostra de Curtametraxes Galegas (que por certo durará varios días): PREMENDO AQUÍ.

O amencer nas nosas mans

Onte quedei con Martin en Coruña. Por fin temos todo o material de Aurora á nosa disposición. Foi un proceso longo de máis, duro de máis. Estou certo de que isto non pode ser así cada vez. Entre outras moitas cousas porque teño colaborado noutras producións e isto ás veces non é así. En fin, agora hai que aprender dos erros e sacar o DVD. Hai que ensinala. Espero facelo en poucas semanas.

O gracioso de todo isto é que non debín padecer tanto se necesito meterme noutra curta. Díxenllo a Martin: Teño que degustar o proceso de novo e quitarme este sabor a fresa áceda.

Destes dous anos de proceso intermitente haiche moitas lecturas positivas que sacar, pero sobre todo gústame pensar que serviu de escusa para non perder contacto co propio Martin. Obligármonos (doce obriga) a ir ao cine de cando en vez; escoitar as súas teimas, sempre estimulantes; asistir ao concerto dos Mamá Ladilla; as conversas sobre isto e o outro, antes de coller o coche; unhas risas en Shakespeare para ignorantes de Mofa e Befa; tirarlle das orellas para que medre dun raio dunha vez e poña todo ese talento a disposición dunha produtora...

Caídos

En tódalas guerras, tamén na que nos mete de cabeza nunha curtametraxe, van caendo pezas (moitas delas vitais) como danos colaterais do propio proceso.

Durante a gravación de Aurora, un dos momentos máis dolorosos foi aceptar que tiñamos que aparcar esta secuencia, unha das preferidas da miña irmá (tamén das miñas), por mor dun nefasto erro de planificación.

"Pico" non chegaría a darlle vida ao noso entrañable Gaspar. Nin que dicir ten que ao tempo que defraudamos a un grande como Xosé Manuel Olveira "Pico", defraudámonos a nós mesmos, quedando como verdadeiros afeccionados xogando a un xogo que nos viña grande.

Síntoo por "Pico", por Aurora, por min mesmo e tamén polo verdadeiro Gaspar. Por iso, agora que a curta xa ten pé e medio no chan, vexo importante compartir este fragmento* da historia que non veremos en imaxes:

DESCARGAR AQUÍ O PDF COA SECUENCIA 5

___________________

* Respéctanse neste fragmento os idiomas utilizados no orixinal.