O proído

Esta mañá levanteime e proíame a gorxa. Xusto debaixo da queixada atopei unha pequena fenda. En metendo o índice comprobei que baixo a pel primeira existía outra. Pareceume púrpura. Os ogros son coma as cebolas. Lembrei. Os ogros teñen capas, as cebolas teñen capas. Sempre coa cinefilia ás voltas.

Coincidindo co parón creativo aparéceseme esa ferida imaxinaria. Moi oportuna, si señor. Alguén pode sentir o impulso de mostrar compaixón, pero en realidade é estupendo confirmar que non son humano. Iso réstalle importancia ao feito de non sentirse parte deste planeta, e de paso xustifica por que é tan traballoso facerse entender. Incluso nun mundo ceibe (?) e de libre pensamento (?) como o noso, ás veces resulta imposible compatibilizar este espírito ácrata e asocial (que non antisocial) que me define.

Ducheime e puxen moito coidado de tapar a fenda cun apósito. Ha curar nun par de días. O tempo que tarde eu en asimilar que debo permanecer calado. Seguir pensando, pero en silencio. O xusto para camuflar o meu verdadeiro ser púrpura e mergullarme dentro da masa humana. Despois de todo, a xente tranquilízase en canto se lle mostra aquilo que quere ver. Así sexa unha imaxe irreal dun. Por certo, onde deixei a colonia? Teño que poñerme ben dela se quero enganar tamén ao can.