Quedei con Fer pola tarde e as ganas de velo fixeron que chegase tarde. Perdinme. Fer xa agardaba mais non houbo reproche. "Macou!", dixo. E sonou tan caluroso que por un instante non din en pensar que levaba o pobre quince minutos conxelado diante do Teatro Jofre.
Falamos. Amosamos as nosas feridas de guerra e sorprendéronme moi positivamente as súas creacións, o seu crecemento artístico. Falamos, falamos.
Pola noite proxectouse Exitus e tiven unha serena sensación de derrota. As luces apagáronse. Sete minutos despois e, pese ás caras de desconcerto, o público despediunos cuns aplausos que deixaron na sala un inequívoco resón de condescendencia. Ou a min así mo pareceu.
Marchamos de alí a pé. Tiñamos tanto que contarnos! Gustoume porque non foi un paseo director-actor, eramos Fer e eu percorrendo as desertas rúas de Ferrol.
Xa nun bar achegouse a nós unha rapaza. Recoñecina ao momento porque foi unha das dúas persoas que tiveron o valor de facernos unha pregunta no cine (acerca de Exitus). Felicitounos e regalounos o seu sorriso. Que máis se pode pedir?
Ás once e media da noite decatámonos de que estaban a dar a unha e media da madrugada. Unha fermosa elipse temporal. Cinematográfica. Tería quedado en Ferrol alongando a noite ate facela día. Pero marchei. Para pechar un círculo é necesario marchar. É inevitable.
O círculo pechouse. Si. Pero quedou aberto.
EXITUS
