Cuestións (8) / O muro

Incluso aquilo que é un divertimento as veces endurece, faise máis e máis rexo. Con desacougo un pregúntase se o único que o rodea é o aire e mais os ladrillos do muro que o atrapa. Hai alguén aí?

A Caixa Curta (o ano do paro)

Esta noite de premios galegos do audiovisual non negarei que agardaba un recoñecemento ao traballo feito na serie documental A Caixa Negra. Sobre todo como compensación ao trato dubidosamente cortés brindado a este proxecto por parte da nova dirección da TVG. Un programa ateigado de aleatorios cambios horarios e absurdas polémicas. Porque, a pesares do que se teña a tentación de pensar, aínda non chegou o día que se poida falar de todo nesta terra.

Agardaba un recoñecemento para A Caixa Negra que non chegou. E case foi mellor así. Porque a dedicatoria dos compañeiros de Onda Curta (que foron os que nos arrebataron o premio ao mellor programa) foi unha fresca brisa de sensatez.

Dedicáronlla a tódolos parados. E moi especialmente a aqueles que o están a pesares de ter feito un bo traballo, recoñecido e necesario. Non en van (oh ironía!) Onda Curta, Miraxes, Botarse ao Monte e A Caixa Negra, o mesmo ano no que foron nominadas, pasaron a formar parte doutra nómina con moito menos glamour que é a lista de programas extirpados por esta nosa Televisión de Galicia.

E gustoume especialmente unha cousa que dixeron os premiados: "Seguimos querendo á nosa televisión pública (aínda que ela non nos queira a nós)". Graciñas compañeiros por roubarnos o discurso. Se cadra non había ser moi distinto se nolo dan a nós ou aos amigos de Miraxes.

AARÓN - Marcos Nine (2009)

Premio Mestre Mateo á mellor Obra Experimental

Mascotas do Audiovisual

Fragmento do cartel de Santos, película montada por Diego Macho.

Esta semana acordeime de Diego Macho, ex-montador dunha xa desaparecida empresa de audiovisual (¿?) na que traballei.

Incorporouse o luns un rapaz de prácticas. Traía o medo debuxado na cara e tres palabras contadas ben atadiñas dentro da gorxa. Observaba todo como o fai un paciente no quirófano momentos antes de ser operado; como un hamster que sae da caseta para inspeccionar a nova roda que lle acaban de instalar na xaula.

Falamos brevemente da escola e do que esperaba atopar no audiovisual. Intentei (xuro) non ser sincero ou explícito en exceso. O xusto para ferir coa verdade sen romper un soño.

Non penso que queira seguir os pasos da montaxe. Amablemente dixo que lle gustaba bastante, o cal pódese interpretar como que lle gusta bastante pouco, case nada. Non o digo como reproche. Insisto en que foi extremadamente amable cando o dixo (se cadra mostrou tanto tacto coma o meu ao dicilo).

Estes dous días serviron para que se relaxase un pouco e empezase a aflorar o profesional que quere ser. Polo pouco que sei, gústalle ver series e escribir. Gústalle (basicamente) a ficción. A ver se ten sorte e pode enganchar algo relacionado co tema.

Como non, acordeime de Diego Macho, o montador que me viu chegar, coa miña cariña de hamster e toda a ilusión posta neste medio ao que non lle perdín o gusto co tempo. Agora entendo un pouco máis como se sentiu el. E agradézolle que fose levemente sincero (o xusto para ferir sen romper un soño). Graciñas Diego, téñoche ganas de volverte ver.