A unha secuencia

Secuencia de Dalí da película Recuerda

Onte foi un bo día. Conseguín por fin animar aos nosos personaxes para que entrasen no coche. Estaban atenazados polo medo. Finalmente puiden facerlles ver que soamente avanzando poderían vivir situacións que, esperemos, vos resulten emocionantes e divertidas. E entraron no xogo. Fixeron un bo traballo, a verdade. Estou moi contento con eles. E alédome dobremente da súa decisión, porque as molestias gástricas xa apareceran a principios de semana, e iso soamente significaba unha cousa: algo non marchaba como eu quería.

Tra-la última secuencia, esa que temo escribir, agóchase o peche dunha historia que dende o primeiro momento se me mostrou personal e vitalista (sinceira). Se cadra, en todo este optimismo que rodea ao guión, algo ten que ver a miña filla.

Aínda non a gravamos e xa a soñei unhas cantas ducias de veces a historia. E iso é bo. Porque sei perfectamente o aspecto que terá se facemos unha boa pre-produción.

Agora soamente falta esa secuencia e ter sorte co reparto. O resto... O resto non estará soamente nas nosas mans, senón nas vosas. Aínda queda un pouco, xa se verá o que pasa.

Ano 2004. O rescate

A vida é labiríntica (que razón ten Lynch). Se esta semana comparto con vós un vídeo do 2004 ven provocado polo feito de que no CGAI impartiron, na semana anterior, un nutritivo seminario sobre a obra do gran Andrei Tarkovski. Intrincado... pero certo.

O caso é que ao saír do seminario achegueime ate a casa do Polaco e, unha vez alí, puiden comprobar en que asuntos audiovisuais anda metido. O xeito de produción das súas curtas foi evolucionando cara a simplicidade: o punto de vista único; a figura dun demiurgo que guioniza, opera e monta; dun neno que xoga na soidade. E teño que dicir que vin cousas interesantes (quédome co tratamento das texturas nas súas imaxes). Hipnótico.

Xa de volta a casa, lembrei que eu mesmo realizara un aberrante vídeo (aló polo 2004) co mesmo punto de partida e, se cadra, un resultado bastante máis incerto.

Rebusquei nas miñas copias de seguridade e din, nun CD estragado, co vídeo que agora ides padecer. O rescate non foi doado e, durante o proceso de recuperación, a obra quedou cercenada en case un minuto. Pero tranquilos todos, que a historia do cine non se sentirá magoada por esta perda. Se cadra sentirá alivio... e pena por non ter acabado co resto tamén.

Sen máis miramentos déixovos con esta prescindible peza mutilada:

EU ACTOR, LEO

Cuestións (4)

Fotografía dos emigrantes de Manuel Ferrol

Supoño que este cambio de imaxe no noso blog debería ser xustificado. Cando, un mes atrás, me propuxen resucita-lo blog tiña en mente dúas melloras. Unha sen moita importancia: a estética; e outra que me levaba rondando un pouco máis de tempo: a idiomática. Pois xa está feito.

O certo é que dispor un blog bilingüe permíteme, dunha banda, escribir tal e como se me presentan as ideas, sen ter que facer incómodas adaptacións "polo camiño"e ao mesmo tempo ser entendido por todos aqueles que, de xeito casual ou intencionado (habelos hailos -o caso é dar con eles-) acaban neste noso recuncho.

Dito isto, queda aínda unha cuestión por contestar: Para cando a posibilidade de elixi-lo idioma galego no Blogger? Señor Blogger, póñase as pilas ou acabaremos emigrando (que polo visto é o noso).

Sen letras non hai paraíso

Prosegue a andaina da nosa curtametraxe. Esta noitiña parimo-lo primeiro borrador das secuencias na casa do rapaz. A estas alturas temos xa a metade do guión e aos protagonistas a piques de saír da casa para colle-lo auto. Agardemos que o conflicto do combustible ou os piquetes* non impidan ao noso home acada-los seus obxectivos (sexan cales estos sexan).

Pola tarde releerei o escrito e veremos entón se pagou a pena unha noite de insomnio. En calquera caso a ver se non perdemo-lo ritmo e, antes de que remate a semana, damo-lo visto bo á primeira versión "definitiva" do guión.

E é que un pode ter ideas (incluso algunhas boas e todo) pero, sen letras non hai paraíso. Maldito bloqueo.

-------------
*Onte fun ao super e a metade das estanterías estaban baleiras. Nas gasolineiras os coches facían cola para que os seus depósitos bebesen ate vomitar. Son o único que pensa que esta psicose do carburante non está para nada xustificada? Isto estase a converter en Deep Impact, pero sen impacto de meteorito nin efectos especiais nin nada de nada. Polo menos os efectos especiais farían máis dixerible tanto esperpento.

Probas de decorado

Déixovos aquí as dúas primeiras imaxes da curtametraxe. Veranse nas paredes da casa do protagonista (posiblemente).

O clarinetista de Ele (8 anos)

Arte de Carmen (5 anos)

O outro El Sur (polo propio Victor Erice)

El Sur é posiblemente a máis fermosa obra inacabada da historia do cine e o cercenado artístico máis inxustificado que a séptima arte tivo que presenciar. A poesía está nas súas imaxes e o doloroso na cantidade de preguntas que deixa sen resolver debido ao seu carácter incompleto.

Hai uns anos, Erice regalounos a (cruel) posibilidade de coñecer o que tería sido o final desta (anque inconclusa) obra maestra:

Nestes videos hai incómodas desincronías entre audio e vídeo pero penso que paga a pena escoitar a Victor Erice.

Namorado fiquei (por Roberto Chico)

Repasando as estanterías ateigadas de libros, atopamos nunha vella antoloxía de Alvaro Cunqueiro o poema que pode servir como vindeira Banda Sonora tal e como comentou hai uns días Macou.

Para o que despois de escoita-la emotiva versión de Amancio Prada queira coñece-la súa letra...

Por oír a unha rula decir de amor,

amiga, namorado vou!

Por mirar as cerdeiras como botan fror,

amiga, namorado vou!

Por verte e non te vere no verde prado,

amiga, namorado vou!

Porque non me non queres por teu namorado!

amiga, namorado vou!

- No vento pórei este meu lume novo

porque ardan as rulas, as cerdeiras e todo!

Amiga, namorado vou!

Pertence ao libro "Cantiga Nova Que Se Chama Riveira" de 1933. Hei de dicir que non coñecía a poesía de Cunqueiro e que descubrila a traveso deste poema resultou algo emocionante.

Déixovos cuns versos do mesmo libro e que me lembran ás vellas cantigas de amor dos trovadores.

Canta ao luar e ao mencer

en frauta de verde olivo.

Quén poidera namorala,

meu amigo!

O pesadelo de Barton Fink

Barton Fink fronte á muller da praia

Agobio, agobio. Agora mesmo entendo perfectamente a Barton Fink (Joel Coen, 1991). Claro que polo menos el xa escribira e dirixira para Broadway unha exitosa obra de teatro. Pero aí está. O bloqueo. Bloqueo. Bloqueo.

Barton Fink soñaba cunha muller fronte ao mar, na praia. Eu soñei hoxe, por terceira vez, cun pirata que entra nun barco que non é o seu. Ao pasar pola cuberta, unha rede cáelle enriba, aplástao. O cheiro fétido dos peixes en descomposición que hai atrapados nela provócanlle náuseas. Entón alguén ergue un extremo da malla e aparece unha man. É a miña man. Pero eu son tamén o pirata e, ao liberarme, obrígome a engulir un deses pútridos peixes.

Soño ademáis que teño un incrible final para a miña historia. Algo fóra do normal! A excitación invádeme: O pirata devorador de cadáveres mariños afástase no barco rumbo ao horizonte. Estou feliz. Satisfeito. Entón desperto.

Non son un pirata atrapado nunha rede, pero aínda non teño un final que non sexa tristemente típico como o do pesadelo.

Nine, a RCP do documental galego

Coñecín a Marcos Nine bastante despois de coñecer algúns dos seus traballos. E o certo é que predispón á cordialidade o feito de achegarse a alguén que conseguiu realizar, coa súa obra, a Reanimación Cardio-Pulmonar (RCP) Básica ao documental galego.

E non me decepcionou (nada máis lonxe). Atopei a unha persoa afable, directa e faladora. Esa noite caeron as horas e case nos caen unhas hostias polo feito de ter nacido próximos a Vigo. E foi precisamente esta disparatada situación a que xenerou en min unha reflexión: Se cadra, Nine atrae as boas historias. O mundo transforma a súa simplicidade en algo realmente único ao pasar por diante dos seus ollos. Ten que ser iso.

Lonxe da hermética concepción clásica de documental e cunha narración que se achega máis ao emocional que ao puramente informativo, Nine mostra ao espectador fragmentos de vidas, lapsos de tempo.

É un gustazo disfrutar de bos exercicios de montaxe e independencia como "Jedn. Pensando en soidade" ou "Historia dunha parroquia". E o mellor non é a cantidade de premios que colleitan os seus traballos, o mellor é que este cineasta aínda se está a forxar. Mete medo.

Se queredes saber como afronta os seus proxectos, non deixedes de visita-la súa bitácora "Soidade^3". Déixovos aquí o trailer do seu último e prometedor traballo:

O PREMIO DA RUBIA