Os pes comunican

Esta é a primeira das series fotográficas de Ana Bangueses que quería compartir convosco. A ver que vos parece.

OS PES COMUNICAN

Relaxado


Clásico


Sofisticado


Sacrificado


Divertido


Cansado


Experto


Desprotexido

Canción de berce para Aldara

Berce do Sol que é a Lúa,
esta nena quere Estrelas.
Esta nena soña nelas.
Berce do Sol durme á nena,
dálle calor.

Nena que soñas co mar(e)
e entre estrelas con teu pai(e).
Coida del no teu soñar(e)
e deixa que as bágoas e o mar
as quente o Sol.

Berce do Sol que é a Lúa,
esta nena ten Estrelas
Esta nena terma delas.
Berce do Sol durme á nena,
dálle calor.

Valor / Macou

Campana rota no Kremlin

Supoño que embarcarse en proxectos destructivos é unha parte da vida laboral (da vida en xeral) da que non se pode fuxir. Sobre todo sabendo que un non elixe os traballos que lle ofrecen e, na maioría dos casos, descoñecendo o tipo de xente coa que vas a turrar.

En xeral movémonos nun medio (o audiovisual) totalmente hermético. Se non tes un padriño, directamente non existes; se gusta o que fas (cousa totalmente subxectiva) eres un semi-deus e; se tes un mal día, en menos de 24 horas eres escoria. Non hai punto medio. Non se pode ser "soamente unha persona que fai o seu traballo". Isto provoca unha loita instinctiva (case tribal) por trepar, así como unha falta de humanidade e compromiso co compañeiro que alimenta o bochorno e a desesperanza.

Por se iso non fose dabondo, esta situación pégase de fuciños contra todo aquilo que meus pais, na súa bondade, sementaron (aínda o fan) dentro desta cabeciña miña ao longo dos anos e que se deu en chamar valores.

E aí é onde se atopa o miolo da cuestión. Porque todo o mundo fachendea de ter valores. E con toda razón! pero o certo é que o valor da para todo tipo de definicións, negativas e positivas, o que convirte en tarefa imposible saber se o que te axuda a avanzar na vida é en realidade bon ou non:

Valor: 1) Prezo, suma de cartos na que se se estima algo. (Ex: Esa xoia ten un valor elevado) Que teña moito valor non é necesariamente sinónimo de ser bo (alguén sabe o valor económico dunha bomba? ou dunha mentira?); 2) Virtude ou utilidade que fan que alguén ou algo sexa apreciado. (Ex: Eche moi sincero, ten valor) Sinceramente dubido do valor da verdade en algúns casos. Hai que aprender a omitir información; 3) Osadía ou desvergonza (Ex: Hai que ter valor para pedir un favor a quen acabas de pisar) Aquí é onde queda patente que a valentía tamén pode ser negativa.

Por iso todo é tan doado e tan complexo. Por iso moita xente á que consideramos verdadeiros monstros durmen a noite toda. Cada un acóllese á definición que mellor lle ven... e todos levamos razón (a soñar cos anxiños!).

Isto foi máis ou menos o que vivín nos últimos meses e o motivo da miña ausencia. Pero non nos poñamos pesimistas, que ultimamente tamén confirmei que teño cerca xente valiosa: Que bo tervos coñecido Mare e Lucía! En eterna débeda polo voso apoio María, Pilar e Carmen!

Por certo, o de "Macou" no título desta entrada non é porque me volvese ególatra de súpeto (se cadra iso xa ven de serie co bicho) é que onte falei con Anita e cando colleu o teléfono dixo "Coño, Macou!". Lembrei entón que son Macou polo ben que sona cando o di unha voz amiga. Graciñas.

Rebobine, por favor (ou como suecar unha película)

Xa non lembro a última vez que fixen unha crítica de cine, pero non é menos certo que tamén hai tempo xa que non atopo unha película que xustifique o esforzo de facelo.

Vou facer unha excepción con “Rebobine, por favor (Be Kind Rewind)” de Michel Gondry porque, se ben non é a súa mellor película (se cadra é a máis frouxa delas), penso que dentro dunha historia máis ou menos fresca, atopámonos coa esencia de todo o seu cine e o xeito que ten Gondry de aborda-lo proceso de creación dunha película. Todo sexa dito, que unha película frouxa de Gondry non adoita ser unha película frouxa en absoluto.

Vexas na dirección que vexas (publicidade, videoclips, cine) todo o traballo de Gondry vése rodeado de elementos manufacturados. Dalgún xeito atopo en Michel Gondry a un director que se resiste a abandona-los xoguetes cos que ideou a súa historia.

Incluso en películas como “Esquécete de min” (totalmente recomendada) ateigada de efectos dixitais, atopámonos con situacións nas que argallou o xeito de resolvelas física e mecánicamente, coa utilización da iluminación, maquetas, etc. Todo isto faise máis evidente en obras como “A ciencia do sono” (tamén recomendada). E pese a que nos obriga a convivir cun híbrido, a medio camiño entre un conto de títeres e o cine clásico, consegue integrar todos estos elementos estraños (ou así mo parece a min) até convertilos, ante os nosos propios ollos, nun interesante exercicio de estilo.

Por iso gustei tanto de “Rebobine por favor”, porque nos amosa con claridade o seu xeito de traballar e aléntanos para que sexámos partícipes dese ritual.

Teño que dicir que ao remata-la película de Gondry, entráronme unhas irremediables gañas de suecar algunha outra película. E a miña sorpresa foi atopar en YouTube infinidade de películas suecadas, algunhas delas dignas de ser vistas (“sweded movies”).

Aproveito este último párrafo para: 1) lembrar con certa nostalxia aqueles tempos nos que eu mesmo montaba en cólera ao me atopar cun VHS do videoclube sen rebobinar e 2) recomendar tamén a páxina web oficial da película:

http://www.bekindmovie.com/

Foto de Equipo

Esta é a foto do equipo de rodaxe, pero non me quero esquecer dunha das persoas que axudou a que Aurora tivese o tremendo reparto que finalmente ten: Xurxo Mares (Director de Casting). Graciñas Xurxo pola túa implicación e polo acerto das túas propostas.

Na fotografía de Pablo Carballeira (de arriba a abaixo e de esquerda a dereita):
Fila superior: Roberto Chico (Axudante de Dirección), Fernando Dans (Fotografía)
e Martin DeSoto (Efectos Especiais)
Segunda fila: Xúlio Abonjo (Actor), Laura Fernández (Axudante de Produción), Abi Buceta (Actriz e Vestiario/Perruquería), Mª Ángeles Prieto (Actriz), Fé Cortón (Xefa de Produción)
e Elena Varela (Axudante de Produción)
Fila de abaixo: Pablo Carballeira (Foto fixa), Manuel Macou (Director), Encarna Alonso (Script e Axudante de Dirección), María García (Actriz e Productora Executiva) e Alfonso Camarero (Son)
No monitor: Camila Bossa (Actriz) e Antonio Mourelos (Actor)

Faltan nesta foto outros rostros como o de Andi e Esther (Atrezzo) e Lois (Reforzo de Produción).

Aurora: Deuses e Monstros

Deseño de Martin DeSoto

Con Aurora buscabamos un paso adiante. E se cadra démolo. Pero toda evolución ten o seu prezo. E no caso de Aurora o custe non é pequeno. Durante toda a fin de semana pasada lembreime do monolito de 2001: unha odisea espacial.

Nunha rodaxe chea de atrancos sentinme en algúns momentos perdido (non estou moi habituado a improvisar) pero por sorte contei cun reparto que sumou todo o rato e aportou a sua experiencia para suplir algunhas das nosas carencias e aguanta-lo trebón nos momentos difíciles.

Tiven, estes días pasados, ocasión de visionar o gravado e o certo é que ao principio non acadaba a entender como puido ser unha rodaxe tan dura. O aspecto das imaxes é formidable e os actores están a uns niveis de realidade que vos emocionarán e que a min énchenme de orgullo.

Aprendimos moito dos acertos e (sobre todo) dos erros. Nese sentido e moi ao meu pesar, teño que destaca-la lección de profesionalidade que nos deu a todos Xosé Manuel Olveira "Pico" e que deixou ao descuberto que a pesares da nosa aposta polo xiro cara o profesional (se cadra incluso na boa dirección), seguimos sendo uns novatos. As miñas máis sinceras desculpas, amigo.

Agora quédanos confirmar coa montaxe que temos unha boa película e armar todo cun bo son e banda sonora. Como dixo un amigo ao que lle confesaba o día antes da rodaxe que o cámara era os meus ollos e polo tanto unha peza fundamental para conta-la nosa historia: "Coida ben da vista, mais non descoide-lo oído." Seguiremo-lo seu consello.

P e A: PA

As miñas máis sinceiras desculpas pola longa ausencia no blog. Pero está máis que xustificada. Estamos a dúas semanas da rodaxe de Aurora e non teño tempo nin para facer balance. Agora mesmo estamos nese punto da espiral onde hai que agarrarse forte para non saír voando.

Así a todo sería moi mal pai se o día máis importante do ano non fago un alto na vertixinosa carreira cara a gravación para dicir que a miña pequecha aprendeu a dicir: Pa-pa.

E para ela vai esta entrada (e se todo sae ben a curta tamén). Quérote Aldara.

Fe de Erros (4)

O xeito en que a sociedade asume os cambios que se van producindo ao ser arredor ás veces está máis próximo á sabedoría do que o están algunhas disertacións de especialistas na materia. Iso pasa, na miña opinión, coa lingua na nosa terra.

Eu amo os nosos idiomas, porque me achegan aos meus semellantes (incluso aos que non están ou aos que non chegei a coñecer porque finaron moito antes de que meus propios pais nacesen) e porque estou convencido de que o mundo é máis rico coa sua existencia.

Pero a imposición é contraproducente e as trabas á súa utilización (con tanto continuo cambio) un grave erro. A solución non é doada, admítoo, mais hai dous días, paseando por Coruña cerca do Millenium, atopei un berro feito pintada ao que me adscribo:


A evolución natural non debería ser provocada, non?

Cuestións (6)

Esta semana cumplín anos e o feito de supera-la treintena reviviume algunhas cuestións que me veñen acompañando dende que decidín participar nesta olimpíada kafkiana chamada audiovisual:

Serve de algo facer curtametraxes?  Que trascendencia ten isto do audiovisual ou do cine? Para alguén máis que para min mesmo é rendible invertir tanto tempo e esforzo en preparar un proxecto ao que (con toda seguridade) non terá acceso case ninguén? Pregúntome se paga a pena dedicarse a contar historias e, finalmente, se é realmente necesario.

Prefiro non pensar que ao final facer cine soamente é terapia para o que decide contar algo a través da imaxe en movemento e o son; un xeito de afastar (ou invocar) pantasmas; de intentar deixar neste mundo unha pegada que se borrará inevitablemente coa seguinte  marea. E digo que prefiro non pensar nisto porque esta teima sitúame nun escenario pouco desexable, tendo en conta que durante unha gran parte da miña vida loitei por estar no camiño no que agora me atopo.

Desexo que Aurora atravese con decisión a cuarta parede e exerza un efecto terapéutico tamén sobre o que a vexa. Soamente entón pensarei que veño de facer algo de proveito, non por min ou polos demáis, senón polo propio tempo (que ao fin é o verdadeiro agasallo nesta vida).

Eucalipto e sons doutros tempos

Aurora segue traéndonos alegrías. E a pesares de que agora os esforzos están divididos, seguimos avanzando.

A semana pasada María (Productora Executiva) conseguiu poñerse en contacto con Amancio Prada (primeiro a través da súa representante e despois en persona) e por fin podemos confirmar que na banda sonora teremos esa preciosa canción da que vos falabamos en maio.

Dende un primeiro momento Aurora aparecéuseme como unha aventura íntima que debía ser compartida. Por iso cando Abi e Roberto deron con "Amiga, namorado vou" ao momento souben que era a canción perfecta para a nosa historia.

Por que Amancio Prada? Permitídeme que, como bo galego, dea un pequeno rodeo para contarvo-los motivos:

Sendo cativo eran frecuentes as miñas afeccións pulmonares. Para combatilas, tódolos días, ao saír do colexio, agardábanos aparcado (á miña irmá e a min) o Citröen Dian-6 cor crema (o que puidemos chorar cando meu pai decidiu cambialo!) para levarnos ata Hermelo ou Liboreiro. Naqueles paseos, aprendimos a escalar, a ama-la natureza (valores tan desafasados hoxe en día) e un par de nomes de setas. Algo de culpa ten meu pai en todo iso.

Pero eses paseos non sempre eran efectivos e por iso non era extraño pasar algúns días encamado. Miña nai fervía entón auga nunha perola e botaba nela as follas de eucalipto recollidas polo camiño; despois deixaba a infusión baixo a mesiña e para facerme compaña achegábame a cesta coa calceta (coa que facía bufandas sobre todo) e tamén un magnetofón con cassettes.

Cantas veces teño escoitado aquelas cintas! Dende Bob Seger aos chistes de Arévalo, pasando por El Puma. Pero as miñas preferidas, as que máis veces puña, eran aquelas que me achegaban os nosos sons: Milladoiro, Fuxan os Ventos... e Amancio Prada. Por iso é tan importante para a min que sexa él (e non outro) o que complete musicalmente a nosa historia.

Se Aurora chega a vós cos sons que rodean aos meus recordos será gracias ao bo facer de María e, como non, a Amancio Prada. E para el vai dedicada esta entrada. Gracias amigo por permitírmonos empregar todo sentimento que transmite o teu cantar en favor do noso proxecto.

Fe de Erros (3)

O amigo Ortiga fixo na entrada A, B) e C) un comentario sobre a música que me gusta escoitar que me fixo lembra-la necesidade de anunciarvos unha cousa: Sabedes que fago un par de horas de radio en #golfyradio (do IRC-Hispano). Pois ben, debido a que en A Casa da Luz traballo de noites, tiven que me coller unhas vacacións anticipadas ate Setembro-Outubro. Xa vos avisarei cando volva a emitir.

A), B) e C)

"A vida é moi puta" (parafraseando a Suso de Toro -ao que por certo dedicarei unha entrada algún día- en Ambulancia). Pois iso, a vida é moi puta, pero ás veces como sabe gañarnos con certas sorpresas!

Se hai uns días defendía A Casa da Luz na entrada que Amelie lle dedicaba no seu blog, hoxe, cunha xogada maestra por parte do destino, entro a formar parte da familia da Luz como Axudante de Montaxe.

Isto quere dicir varias cousas: A) que as casualidades existen, B) que estou moi contento e C) que Aurora, a nosa vindeira curtametraxe, vai ter que se xestar unhas cantas semanas máis.

Luz e cine para todos.

Cuestións (5)

Hoxe gustaríame compartir con vós unha curtametraxe de animación. Vendo traballos coma este, un decátase do baile de marionetas que son as guerras en realidade. E que os motivos reais de tanta autodestrución adoitan pasar desapercibidos aos nosos desinformados (ou malinformados) sentidos.

Espero que vos guste e que vos faga reflexionar. A min reviviume unha cuestión dolorosamente actual: vale o sabor do petróleo o sangue dun home?

FALLEN ART

Un día coma hoxe

A historia reservou acontecementos incribles para un día coma hoxe: Un 16 de xullo de 1789 derrubaron a Bastilla, que deixara de ser unha fortaleza defensiva para se converter nunha prisión que encerraba, nas mesmas cantidades, reos e medidas crueis para eles. 156 anos máis tarde, en 1945 e dentro do Proxecto Manhattan, a Proba Trinity dá paso á que se coñecería como Era Atómica.

Nacen un día coma hoxe figuras da cultura e as artes coma: Barbara Stanwick - actriz estadounidense (1907); Reinaldo Arenas - poeta cubano (1943); Rubén Blades - artista panameño (1948); Miguel Indurain - ciclista español (1964); Laura Espido Freire - escritora española (1974); ou Jesse Jane - actriz porno estadounidense (1980).

E quedan para o noso recordo personaxes coma: Herbert Von Karajan - director de orquestra austríaco (1989); ou Celia Cruz - artista cubana (2003).

E un día coma hoxe nace unha peza fundamental na miña vida: ti.

FELICIDADES ABI

Todo final é un punto de partida

O xoves pasado acabei coa primeira versión definitiva do guión. Faime gracia esa expresión: Primeira versión definitiva. É coma se dese por sentado que polo momento váleme o escrito, pero que acabaremos por engadir variacións (por empregar un termo musical -xa o entenderedes-). E así será con toda seguridade.

Esta mañá achegueime ao Rexistro de Propiedade Intelectual. Levei todo o camiño o guión baixo o brazo, pero non me puiden resistir a abrilo e reler algunha das pasaxes coas que non estaba totalmente conforme. Dominando as gañas de volver a casa e reescribilas, cubrín os impresos de xeito case inconsciente e soamente cando me devolveron o resgardo sentín o que debe sentir un pai que leva ao seu fillo á escola por primeira vez. Gustará a historia? Atoparemos financiación? Dirá ela que si? Que ganas teño de poder falarvos de... ela.

Esta é, sen dúbida, a curta que máis me custou escribir. Isto débese seguramente a que tamén é a primeira comedia á que me enfronto. Dentro dun xénero que recoñezo non é o meu, penso que acadei algo importante: atopei un estilo que si me é propio. Espero con impaciencia as reaccións da xente, claro.

Agora mesmo as vibracións son boas, pero atrás quedan longas semanas de loita contra o bloqueo. E máis semanas que quedan por diante de loita na pre-produción. Seguiremos informando.

Ensaios fotográficos (por Roberto Chico)

Celébrase ate o 27 de xullo o festival PhotoEspaña 2008. Este ano dedícanlle unha atención especial a W. Eugene Smith.

Na súa reflexión sobor da dictadura franquista, elixiu Deleitosa, un pequeno pobo de Cáceres de pouco máis de 2000 habitantes. Desta estancia xurdiu a reportaxe "Spanish Village, 1950" publicada na revista Life. Nela apreciamo-las secuelas da Guerra Civil, e todo o que supuxo esa época de fascismo, terror, represión, miseria e fame.

Nestas fotos pódese aprecia-lo seu xeito de traballar. Non tiña moito que ver coa inmediatez das nosas cámaras dixitais. Eugene Smith facía unha análise, investigaba e amosaba a súa opinión sobre o tema que viña de escoller.


Sempre que abro un vello álbume de fotografías penso en toda esa xente que non coñezo e tamén no valor que teñen ao lembrarnos como eran as cousas hai non tanto tempo. Cantos novos descubrimentos poden estar agochados aínda nas vellas caixas estragadas pola humidade. Coméntovos 3 instantáneas coa miña vella polaroid...

• polaroid#1:: Aínda non hai moitos anos que Ben Tarver herdou da súa tía 3 caixas de negativos que Robert Capa tomou durante a Guerra Civil española, sen que ata entón ninguén lle prestase moita atención.

• polaroid#2:: fállame a memoria... pero lembro un documental no que un profesor universitario recuperaba unha vella colección de fotografías aparecidas nun faiado e que constituían o vello arquivo dun fotógrafo semiprofesional, que nos anos 50-60 retrataba a vida dos pobos deas serras dunha provincia española. Ademáis de recupera-las vellas instantáneas, completáronas coa laboura antropolóxica de coñecer a aqueles que aparecían nas fotografías, como era a súa vida, que fixeron dela... aproveitando que algún dos seus protagonistas aínda podía lembrar.

• polaroid#3:: para rematar, o fotógrafo Virxilio Vieitez, que durante toda a súa vida estivo a retratar á xente de Terra de Montes e que ate 1998 non se recoñeceu o valor tanto estético coma documental da súa obra.
  
  

A unha secuencia

Secuencia de Dalí da película Recuerda

Onte foi un bo día. Conseguín por fin animar aos nosos personaxes para que entrasen no coche. Estaban atenazados polo medo. Finalmente puiden facerlles ver que soamente avanzando poderían vivir situacións que, esperemos, vos resulten emocionantes e divertidas. E entraron no xogo. Fixeron un bo traballo, a verdade. Estou moi contento con eles. E alédome dobremente da súa decisión, porque as molestias gástricas xa apareceran a principios de semana, e iso soamente significaba unha cousa: algo non marchaba como eu quería.

Tra-la última secuencia, esa que temo escribir, agóchase o peche dunha historia que dende o primeiro momento se me mostrou personal e vitalista (sinceira). Se cadra, en todo este optimismo que rodea ao guión, algo ten que ver a miña filla.

Aínda non a gravamos e xa a soñei unhas cantas ducias de veces a historia. E iso é bo. Porque sei perfectamente o aspecto que terá se facemos unha boa pre-produción.

Agora soamente falta esa secuencia e ter sorte co reparto. O resto... O resto non estará soamente nas nosas mans, senón nas vosas. Aínda queda un pouco, xa se verá o que pasa.

Ano 2004. O rescate

A vida é labiríntica (que razón ten Lynch). Se esta semana comparto con vós un vídeo do 2004 ven provocado polo feito de que no CGAI impartiron, na semana anterior, un nutritivo seminario sobre a obra do gran Andrei Tarkovski. Intrincado... pero certo.

O caso é que ao saír do seminario achegueime ate a casa do Polaco e, unha vez alí, puiden comprobar en que asuntos audiovisuais anda metido. O xeito de produción das súas curtas foi evolucionando cara a simplicidade: o punto de vista único; a figura dun demiurgo que guioniza, opera e monta; dun neno que xoga na soidade. E teño que dicir que vin cousas interesantes (quédome co tratamento das texturas nas súas imaxes). Hipnótico.

Xa de volta a casa, lembrei que eu mesmo realizara un aberrante vídeo (aló polo 2004) co mesmo punto de partida e, se cadra, un resultado bastante máis incerto.

Rebusquei nas miñas copias de seguridade e din, nun CD estragado, co vídeo que agora ides padecer. O rescate non foi doado e, durante o proceso de recuperación, a obra quedou cercenada en case un minuto. Pero tranquilos todos, que a historia do cine non se sentirá magoada por esta perda. Se cadra sentirá alivio... e pena por non ter acabado co resto tamén.

Sen máis miramentos déixovos con esta prescindible peza mutilada:

EU ACTOR, LEO

Cuestións (4)

Fotografía dos emigrantes de Manuel Ferrol

Supoño que este cambio de imaxe no noso blog debería ser xustificado. Cando, un mes atrás, me propuxen resucita-lo blog tiña en mente dúas melloras. Unha sen moita importancia: a estética; e outra que me levaba rondando un pouco máis de tempo: a idiomática. Pois xa está feito.

O certo é que dispor un blog bilingüe permíteme, dunha banda, escribir tal e como se me presentan as ideas, sen ter que facer incómodas adaptacións "polo camiño"e ao mesmo tempo ser entendido por todos aqueles que, de xeito casual ou intencionado (habelos hailos -o caso é dar con eles-) acaban neste noso recuncho.

Dito isto, queda aínda unha cuestión por contestar: Para cando a posibilidade de elixi-lo idioma galego no Blogger? Señor Blogger, póñase as pilas ou acabaremos emigrando (que polo visto é o noso).

Sen letras non hai paraíso

Prosegue a andaina da nosa curtametraxe. Esta noitiña parimo-lo primeiro borrador das secuencias na casa do rapaz. A estas alturas temos xa a metade do guión e aos protagonistas a piques de saír da casa para colle-lo auto. Agardemos que o conflicto do combustible ou os piquetes* non impidan ao noso home acada-los seus obxectivos (sexan cales estos sexan).

Pola tarde releerei o escrito e veremos entón se pagou a pena unha noite de insomnio. En calquera caso a ver se non perdemo-lo ritmo e, antes de que remate a semana, damo-lo visto bo á primeira versión "definitiva" do guión.

E é que un pode ter ideas (incluso algunhas boas e todo) pero, sen letras non hai paraíso. Maldito bloqueo.

-------------
*Onte fun ao super e a metade das estanterías estaban baleiras. Nas gasolineiras os coches facían cola para que os seus depósitos bebesen ate vomitar. Son o único que pensa que esta psicose do carburante non está para nada xustificada? Isto estase a converter en Deep Impact, pero sen impacto de meteorito nin efectos especiais nin nada de nada. Polo menos os efectos especiais farían máis dixerible tanto esperpento.

Probas de decorado

Déixovos aquí as dúas primeiras imaxes da curtametraxe. Veranse nas paredes da casa do protagonista (posiblemente).

O clarinetista de Ele (8 anos)

Arte de Carmen (5 anos)

O outro El Sur (polo propio Victor Erice)

El Sur é posiblemente a máis fermosa obra inacabada da historia do cine e o cercenado artístico máis inxustificado que a séptima arte tivo que presenciar. A poesía está nas súas imaxes e o doloroso na cantidade de preguntas que deixa sen resolver debido ao seu carácter incompleto.

Hai uns anos, Erice regalounos a (cruel) posibilidade de coñecer o que tería sido o final desta (anque inconclusa) obra maestra:

Nestes videos hai incómodas desincronías entre audio e vídeo pero penso que paga a pena escoitar a Victor Erice.

Namorado fiquei (por Roberto Chico)

Repasando as estanterías ateigadas de libros, atopamos nunha vella antoloxía de Alvaro Cunqueiro o poema que pode servir como vindeira Banda Sonora tal e como comentou hai uns días Macou.

Para o que despois de escoita-la emotiva versión de Amancio Prada queira coñece-la súa letra...

Por oír a unha rula decir de amor,

amiga, namorado vou!

Por mirar as cerdeiras como botan fror,

amiga, namorado vou!

Por verte e non te vere no verde prado,

amiga, namorado vou!

Porque non me non queres por teu namorado!

amiga, namorado vou!

- No vento pórei este meu lume novo

porque ardan as rulas, as cerdeiras e todo!

Amiga, namorado vou!

Pertence ao libro "Cantiga Nova Que Se Chama Riveira" de 1933. Hei de dicir que non coñecía a poesía de Cunqueiro e que descubrila a traveso deste poema resultou algo emocionante.

Déixovos cuns versos do mesmo libro e que me lembran ás vellas cantigas de amor dos trovadores.

Canta ao luar e ao mencer

en frauta de verde olivo.

Quén poidera namorala,

meu amigo!

O pesadelo de Barton Fink

Barton Fink fronte á muller da praia

Agobio, agobio. Agora mesmo entendo perfectamente a Barton Fink (Joel Coen, 1991). Claro que polo menos el xa escribira e dirixira para Broadway unha exitosa obra de teatro. Pero aí está. O bloqueo. Bloqueo. Bloqueo.

Barton Fink soñaba cunha muller fronte ao mar, na praia. Eu soñei hoxe, por terceira vez, cun pirata que entra nun barco que non é o seu. Ao pasar pola cuberta, unha rede cáelle enriba, aplástao. O cheiro fétido dos peixes en descomposición que hai atrapados nela provócanlle náuseas. Entón alguén ergue un extremo da malla e aparece unha man. É a miña man. Pero eu son tamén o pirata e, ao liberarme, obrígome a engulir un deses pútridos peixes.

Soño ademáis que teño un incrible final para a miña historia. Algo fóra do normal! A excitación invádeme: O pirata devorador de cadáveres mariños afástase no barco rumbo ao horizonte. Estou feliz. Satisfeito. Entón desperto.

Non son un pirata atrapado nunha rede, pero aínda non teño un final que non sexa tristemente típico como o do pesadelo.

Nine, a RCP do documental galego

Coñecín a Marcos Nine bastante despois de coñecer algúns dos seus traballos. E o certo é que predispón á cordialidade o feito de achegarse a alguén que conseguiu realizar, coa súa obra, a Reanimación Cardio-Pulmonar (RCP) Básica ao documental galego.

E non me decepcionou (nada máis lonxe). Atopei a unha persoa afable, directa e faladora. Esa noite caeron as horas e case nos caen unhas hostias polo feito de ter nacido próximos a Vigo. E foi precisamente esta disparatada situación a que xenerou en min unha reflexión: Se cadra, Nine atrae as boas historias. O mundo transforma a súa simplicidade en algo realmente único ao pasar por diante dos seus ollos. Ten que ser iso.

Lonxe da hermética concepción clásica de documental e cunha narración que se achega máis ao emocional que ao puramente informativo, Nine mostra ao espectador fragmentos de vidas, lapsos de tempo.

É un gustazo disfrutar de bos exercicios de montaxe e independencia como "Jedn. Pensando en soidade" ou "Historia dunha parroquia". E o mellor non é a cantidade de premios que colleitan os seus traballos, o mellor é que este cineasta aínda se está a forxar. Mete medo.

Se queredes saber como afronta os seus proxectos, non deixedes de visita-la súa bitácora "Soidade^3". Déixovos aquí o trailer do seu último e prometedor traballo:

O PREMIO DA RUBIA

Aberto por reformas

O certo é que non teño nin idea de canto durará esta nova obra. Pero o feito é que aquí estamos (que non é pouco).

Unha vez máis, embarcarémonos nunha aventura curta. E tódalas dúbidas están aí, cada un dos medos. Ate o de agora sempre estiven listo á hora de atopar un culpable que xustificase os desastres nos que se acaba por converter cada unha das curtametraxes que emprendo (que emprendemos).

Pero o certo é que a última, Cafés de Papel, funcionou moi por encima do agarado, tendo en conta que era un proxecto moi moi limitado (moi humilde pódese dicir). E este inusitado resultado brindounos a posibilidade de rodar, antes da fin do verán, outra curta (desta vez contando con máis recursos).

Estou aterrado, porque a historia eu penso que está bastante ben (é divertida e ten un punto optimista -vitalista- que gustará) e iso quere dicir que se desta vez algo sae mal será pola miña culpa e non poderei agocha-las miñas incapacidades detrás da falta de medios o vai ti a saber que.

Estou xestando este novo fillo con esperanza, pero ao mesmo tempo teño a impresión de que desta vez estoume deixando levar de máis. Poida que sexa porque, por primeira vez, a pre-produción non a estou a afrontar só. Así que quero adicar esta primera entrada posterior á reforma do blog para recoñece-lo traballo que, dende xa, están a facer polo novo proxecto: Abi, Roberto e María (Grazas pola vosa paciencia: Quérovos!!!).

Por certo, déixovos unha ligazón (como primicia) coa posible Banda Sonora... A ver que vos parece.

INLAND EMPIRE: A través do labirinto

Este artigo pretende ser unha man amiga dentro do labirinto de imaxes e sensacións creado por Lynch...

Tiven a ocasión (a sorte) de asistir en A Coruña a un seminario organizado polo CGAI baixo o título: "INLAND EMPIRE. Propostas desde o labirinto".

Participaron os conferenciantes: Fran Benavente, Angel Quintana (Redactores de Cahiers du Cinéma España), Andrés Hispano, Inma Merino e o mesmo Hervé Aubron (Redactor de Cahiers du Cinéma e autor do libro sobre Mulholland Drive).

Aínda lembro cando saín da sala despois de ter asistido a INLAND EMPIRE. María, que no último momento decidiu non acompañarme (ela foi ver Banderas de nuestros padres), agardaba fóra e, ao verme a cara, dixo con certa preocupación: “Atópaste ben? Queres tomar unha infusión?”. Mal sabía eu entón que o que precisaba era este seminario.

As diferentes intervencións de cada un dos conferenciantes foron aclarando o mundo no que se move Lynch e as súas motivacións á hora de afrontar un proxecto. E a primeira conclusión que saquei é precisamente esta: pódese concreta-lo marco no que Lynch move as súas pezas, pero se cadra é un tanto desacertado intentar dar unha explicación única ás súas películas, xa que Lynch parte da premisa de que “Algo é un misterio en tanto en canto hai pezas que non acaban de encaixar. Se todo é desvelado, onde está o misterio?.”

Así a todo non se pode afirmar que a obra de Lynch careza de sentido pois en ningún intre ten un a sensación de que o autor está perdido na súa propia narración. Somos nós os que nos deixamos perder nese mundo de corredores e portas que Lynch crea coas súas historias.

INLAND EMPIRE pecha a triloxía aberta con Carretera Perdida e Mulholland Drive. Pero é algo máis que a terceira peza dun tríptico. Ademáis da evidente reflexión sobre a industria do cine nos Estados Unidos, a última película de Lynch convírtese nunha retrospectiva do seu propio cine. Nela atopamos localizacións e postas en escena que nos remiten a algúns dos seus traballos anteriores (incluída a maxisrtal serie Twin Peaks).

Ao longo da triloxía, Lynch fálanos insistentemente do preto que están ao proceso fílmico as mafias e a prostitución. E se cadra, fálanos tamén da súa propia prostitución como cineasta (como artista) e das súas pantasmas. Pouco e pouco, case sen decatarse, Lynch foise pechando en si mesmo, ate chegar a INLAND EMPIRE, onde toda a narración sona a desesperada chamada de auxilio.

Non esquezamos que David Lynch provén do mundo da pintura, e o xeito "libre" de traballar no seu estudio dista moito do xeito hermético de produción que utilizan as películas. Será por iso que Lynch foi elocuente á hora de eloxiar ao formato dixital, ate o punto de afirmar que “non volverá a traballar en cine” (xa veremos).

Escoitei algo no seminario que, nun primeiro momento, me produxo inquedanza. Andrés Hispano, despois de falarnos da curiosa relación existente entre a propia estructura horizontal da cidade de Los Ángeles (na que está ubicada a triloxía) e o carácter labiríntico das historias que en torno a ela se xeneran, dixo isto: “Después de ver a Laura Dern vomitando sangre sobre una estrella del paseo, ¿qué más puede hacer Lynch?” Tranquilizoume o feito de lembrar que o mesmo pensei eu ao saír do cine, despois de ver Mulholland Drive.

Pero así son os xenios. Anos máis tarde, e cunha proposta arriscada e efectiva, Lynch volve a agasallarnos con outro poema visual: INLAND EMPIRE. Recoméndovola con especial énfase e ao tempo advírtovos que non hai nela nada eventual (nin os desenfoques, nin os movementos “sucios” de cámara,... nada).

É posiblemente a súa mellor película e quen sabe se será a película que necesitaba facer para se liberar de xeito definitivo dos seus medos, compartilos connosco e traballar, soamente entón, libremente.

No Country For Old Men

Veño de ver a nova película dos irmáns Coen e penso que é, sobre todo, unha volta a casa. O camiño de retorno non foi doado, pero pagou a pena. Cunha narración sinxela, directa e sen artificios (nin tan sequera ten banda sonora!) se nos conduce cara o final dun xeito totalmente natural. Soamente podo dicir que o novo dos Coen devolveunos (ao fin) aos vellos Coen.

E ti, que opinas?