O Fårö de Bergman apagouse

Ingmar Bergman (1918 – 2007)

SECUENCIA FINAL. ISLA DE FARO. EXTERIOR / DÍA.

30 de Xullo de 2007. Hoxe, ás portas dos noventa años, Ingmar Bergman decidiu percorrer por derradeira vez a súa amada illa de Fårö. Pero sobre a area non quedaron as súas pegadas; nin os seus pés chegaron húmidos ou cheos de salitre; nin tan sequera, nun día tan caluroso, se detivo o vello Bergman para repoñer forzas ou beber da fonte; o eco dos seus pasos era xordo e a súa respiración o propio vento. Hai quen di telo visto voando. Alto. Moi alto.

Grazas Bergman por ternos levado da man todos estes anos, a través das túas luces e sombras e por ter guiado a nosa ollada cara aquilo que soamente tí sabías ver.

O dano que nos fixo un refresco

Gretel abriu a Caixa de Pandora e saíron dela unhas cantas películas da nosa infancia. Lembras ti algunha outra?

Maldita esa hora na que prendimos o televisor para ve-lo novo anuncio da innombrable bebida carbonatada con sabor a cola. E é que non hai nada máis baixo que facer recoñecer a un os anos que ten. Quen vivise como Sara Montiel ou Marujita Díaz, alleo a este desagradable tema ate o fin dos seus días!

Dito isto, deixemos que sexan a nostalxia e o cine infantil os que protagonicen este artigo. E é que os oitenta foron unha moi boa década para os que entón eramos nenos (hoxe -como dicía- fieis seguidores do dogma de Peter Pan).

A Princesa Prometida (1987), ademáis de ser unha das miñas películas de infancia preferidas, soportou con gran dignidade a sempre dura pegada do paso do tempo. Temos que recoñecelo: sempre funcionou moi ben aquilo de "mozo busca moza, á moza gústalle o mozo e perdices de postre".

Pero os oitenta deixaron algunhas outras xoias, como A Historia Interminable (1984), da que recomendo ademáis o libro; Dentro do Labirinto (1986), que seguía os pasos da serie televisiva Fraggle Rock e mesturaba con gran eficacia personaxes reais e bonecos animados manual e mecánicamente (esquezamo-lo 3D polo momento); Cristal Escuro (1982), unha historia fantástica en tódolos sentidos e la primera película que conseguiu que pasase medo e rise ao mesmo tempo (dende ese día adoro á bruxa Aughra e ao seu creador Frank Oz –o gran Mestre Yoda de Star Wars-); Os Goonies (1985), Quen no buscou no seu trasteiro unha porta secreta cun mapa do tesouro (e se non a atoupou... inventouna!)?; O voo do navegante (1986), que aproveitaba o camiño aberto por E.T. (1982) e tiña unha factura infinítamente máis refinada que Mi amigo MAC (1988) a pesares de ser esta última posterior;... e outras tantas.

Vinte anos máis tarde, continúo gozando destas historias. Recentemente, puiden comprobar que ás miñas sobriñas gústanlle tanto como a min.

Grazas Gretel por convidarnos a ver cara atrás. E se a alguén se lle ocorre algunha outra película que marcou a súa infancia... Que nolo conte! Teño ganas de redescubrir algunha rareza agochada nalgún lugar inaccesible da miña memoria.