O outro Alber Ponte e un agasallo

E por fin, a luz. Despois de varios meses de tebras que anunciaban a fin da curtametraxe española (e de paso do curtametraxista), finalmente a irmá pequena da longametraxe foi readmitida no firmamento cinematográfico patrio.

E agora que a Academia deu un paso atrás e posto que, por unha vez, retroceder ten connotacións positivas, penso que é oportuno falar de alguén como Alber Ponte.

fotograma de Pernambuco, unha das súas curtas

Con case 40 curtametraxes (se é que neste mesmo intre non está rodando xa a número 41) é o curtametraxista máis prolífico do noso país e, segundo o que din, o terceiro (no que ao Guiness se refire) por detrás dun finlandés e un islandés. Pero eu descoñecía todos estos datos cando, nunha calurosa mañá de maio, asomóu pola porta da nosa cabina de montaxe.

Un tío enorme tipo Shrek (pero sen as orelliñas en forma de cono), pelo cano, gafas de sol e unha voz profunda seguiron ao xemir das bisagras ao abrirse a porta. A sala ficou en silencio. E por un instante puidemos observalo en toda a súa inmensidade. Entón, Alber falou. E se cadra non é literal o que vou relatar, máis a situación foi algo semellante ao que sigue:

- Mmm... Ola - Novo silencio. - Se cadra agardábades algo máis profundo - dixo sorrindo (lembro iso perfectamente). Pechou a porta para volver a abrila, un segundo máis tarde e, con certa sobreactuación, citar a algún filósofo (ou sería un director de cine), ou simplemente inventar algo como: Deixemos aos que teñen envexa a tarefa de proferir calumnias e aos necios a de contestalas*.

E así é Alber: directo, impredecible e (agora podo decilo) amigo dos seus amigos.

Dende aquel venturoso mes de maio tiven a sorte de camiñar xunto a el en varios proxectos (entre os que destaco con gran afecto o primero deles: “Rosita e Jacinto”) e comprobei que dispón dunha enerxía sobrehumana que lle permite parir sen descanso historias... e o que é máis difícil, levalas a bo porto.

Envéxolle a capacidade de non namorarse, de non amar unha curta súa ata o punto de esquecer por unhas semanas (durante unhas horas) que necesita facer outra e outra.

Pero así é Alber, vai camiño das 40 curtametraxes (xa digo que igual a cifra está desfasada a estas horas) e segue crendo nun formato que ata hai unhas semanas era prescindible para a nosa Academia.

Alguén estará a preguntarse iso que tantas veces a el mesmo lle plantexaron: Despois de tanta curta... Para cando outra longametraxe? Quen sabe. Poida que non teñamos que agardar moito...

Déixovos como agasallo o trailer do último proxecto que compartimos:

OS TESOUROS DE CARACONA

____________________

* esta cita é propiedade de Luis Dupaty

Elisabeth: A Idade Dourada

A vida da Raíña Virxe seguramente foi así. Unha película que non se detén, enérxica e emocionante... Ah! E Jordi Mollá ten un incrible parecido Borbón. En fin, que soamente lle falta dicir "¿Por qué no te callas?" a Elisabeth. Hahahahaha

O certo é que xa me gustara a primeira “Elisabeth” (firmada también por Shekhar Kapur).

Nesta ocasión, a historia coñecida que se estudia nas escolas, serve de telón de fondo sobre o que Kapur tece unha historia de amor verdadeiro e conspiracións. Porque, como puede atopar unha raíña un sincero amor se, pola posición que ocupa, todo o mundo di o que quere escoitar? A resposta... nos cines.

Moi recomendable, ao meu parecer.

Cuestións (3)

esta é a posguerra dos Estados Unidos

Tra-lo amparo do principio esencial de seguridade, os Estados Unidos ofrecen os seus non sempre desinteresados servizos ao resto do mundo.

Agasallan diariamente a outros países con seguridade, a costa da cuestionable eficacia dos seus ataques preventivos e convirten a paz en falacia, co desproporcionado volume de cartos que anualmente destinan á construcción e invención de novos xeitos de morte e tortura. Todo isto obviando, loxicamente, as cantidades que se embolsan coa venda de armamento obsoleto a países dos que despois (paradoxicamente) asegurarán, deben protexernos.

Unha loita sen cuartel que o máximo representante estadounidense non se priva de calificar como “unha búsqueda da paz mundial”. Todo un xesto de xenerosidade e honestidade co resto desfavorecido do planeta.

A cuestión está clara: Antes de esgotar a lista de inimigos a inventar, manterán a dignidade e honestidade da que agora tanto se fachendean e protexerannos do verdadero perigo? A súa propia ambición.

Desexos (5)

O desexo insatisfeito de atopar traballo por parte dunha desafortunada maioría, xenera na xente xove un desalento que soamente é comparable coa impotencia, consecuencia da explotación laboral á que se ve sometida o resto da minoría afortunada.

Entre os 50 e os 60 anda o listado

Cinéfilos, sempre ao voso servizo. En resposta á petición feita por olgabarbie, comprácenos o feito de presentarvos a nosa particular colleita de clásicos e comedias románticas dos anos 50 e 60... Se falta algunha non dubides en facérnolo saber!

Teño que aclarar, denantes de comenzar, que tódolos comentarios verquidos neste artigo son persoais e polo tanto subxectivos. É responsabilidade miña que diga que “Sede de Mal” está por enriba de “O Home Kane” (por poñer un exemplo)... Ah! E non seguín orde cronolóxica algunha (salta á vista). Este é o listado:

Algo así de quente (de Billy Wilder, 1959) - Moito me temo que non será a única película de Wilder neste listado de xoias que deberías ver. E é que ninguén coma el para sacar ouro de situacións absurdas e esmendrellantes.

A Costela de Adán (de George Cukor, 1949) - Sería inxusto non incluíla por un triste ano. Unha gran película cunha reflexión sobre a dominancia de sexos que aínda hoxe ten un arrecendo de frescura. E cunha das miñas parellas favoritas e con máis morbo (na vida real): Katherine Hepburn e Spencer Tracy.

A Raíña Africana (de John Huston, 1951) - Vaia, outra de Katherine Hepburn... Pois é casualidade, eh? (fiu fiu fiu) Xenial, divertida e cunha evolución de personaxes que derrite ao guionista máis pintado. Comedia. Romántica. Incisiva. Ñam!

¡Benvido, Mister Marshall! (de Luis García Berlanga, 1952) - Unha comedia con pouco romanticismo pero con humor para parar un tren (a toda unha comitiva americana -incluso-). Cine patrio do imprescindible (ao meu parecer).

Cantando baixo a choiva (de Stanley Donen e Gene Kelly, 1951) Do mellorciño en musicais. Realmente divertida e cunha parte de reflexión sobre o paso do cine mudo ao sonoro que personalmente me gusta moito. Se che tira esta película, poida que tamén o faga “Un día en New York” (mesma dirección, 1949).

Veña, máis musical, que imos a todo tren: Melodías de Broadway (de Vincente Minnelli, 1953). Na liña de “Cantando baixo a choiva” anque a min, personalmente, gústame máis a de Donen/Kelly. Moi divertida, en calquera caso.

As vacacións de Monsieur Hulot (de Jacques Tati, 1953) Se soes rir con Faemino e Cansado e gravas Humor Amarelo cando non o vas a poder ver... Esta película é a túa. Unha rareza, certo. Pero cun fermoso xeito de recoce-los gags. Unha comedia especial. O romanticismo polo ti.

Sunset Blvd. (Billy Wilder, 1950) Non é comedia romántica, é un clásico imprescindible. E ate aquí podo ler. Se ves os títulos de crédito e non quedas pegado á cadeira ate que remata o filme... a cena págoa eu, prometido.

O apartamento (de Billy Wilder, 1960) - Para min, a mellor película de Billy Wilder (xunto coa mencionada Sunset Blvd.) É unha comedia corrosiva e cun estraño sentido do romanticismo. Impresionantes as labazadas que leva a protagonista.

Todo sobre Eva (de Joseph L. Mankiewicz, 1950) - Unha película incrible. Pero incrible de verdade. Se pensas que “O sexto sentido” ten un bo final... senta e agárrate ben. Esta película é para aqueles aos que lles gustan os xiros de guión que non entran con calzador. Non é unha comedia, non é romántica, pero é despiadada e retrata o mundo do espectáculo dun xeito que estremece. Ah, e dirixe Mankiewicz. Aínda non a queres ver?

Fresas Salvaxes (de Ingmar Bergman, 1957) - Bendito o día en que Bergman decidiu abandona-lo armario no que adoitaba encerralo seu pai para poñerse a dirixir teatro... Un dos meus directores de culto cunha das súas películas máis fermosas e melancolicamente románticas. Un doce co que empezar a súa filmografía (demoledora). Non é comedia (É necesario aclarar isto cando estamos a falar de Bergman?).

Sendeiros de Gloria (de Stanley Kubrick, 1957) - Pediches clásicos e sen non meto unha película de Kubrick hoxe non durmo. Un filme antibélico cun Kirk Duglas inmenso (a ver se aprende o fillo) e unha posta en escena que mete medo (exteriores claustrofóbicos e grandes espacios pechados -aí é nada-). Unha xoia imprescindible e in-men-sa.

Sede de Mal (de Orson Welles, 1958) - Despois de todo Orson Welles non debe ser tan malo como din se conseguiu filmar esta película. (...) E despois destes breves momentos de sorna galega, soamente me queda dicir: dalle duro e goza dun thriller de luxo... e a súa mellor película (como dicía no encabezamento). Ah! e con Charlton Heston e Janet Leigh. Nada, que non a vexas... (perdón, xa deixaramo-la sorna)

E polo momento xa chega. Quedan moitas pero darían para unha segunda parte (incluso máis) deste artigo.

Para que vexas que non minto deixeime no tinteiro xoias como “A lei do silencio” (do delator -e nembargantes gran director- Elia Kazan, 1954), “Os Sete samurais” (de Akira Kurosawa, 1954), Vértigo (de Alfred Hitchcock, 1958), “Os 400 golpes” (de François Truffaut) (1959), “Orfeo Negro” (de Marcel Camus, 1959) ou “Morte dun ciclista” (de Juan Antonio Bardem, 1955)...

A ver se che resulta útil este listado. Se ves algunha que non tiñas visto e resulta que che gustou... non dubides en deixa-lo teu comentario.

Precísase tanto remake?

Tomemos como punto de partida o feito de que tódalas historias foron xa contadas no cine. Aínda nese hipotético caso, dun tempo a esta parte a multimillonaria industria de Hollywood está botando man, dun xeito de cada vez máis insistente e con menos pudor, de filmes xa realizados no seu momento cunha factura máis que meritoria.

Acabáronselle as boas ideas? É necesario tanto remake? Gustouche algún remake máis que o propio orixinal?

Os grandes estudios sempre copiaron (con máis ou menos descaro) aquelas historias (propias ou alleas) que funcionaban no mercado. Xa o dicía Billy Wilder: "(...) polo que respecta aos argumentos, penso que xa todo está inventado. Agora fanse remakes."

Dende Os Sete Magníficos, coñecido remake da maxistral Os Sete Samurais de Akira Kurosawa; a sorprendente versión de Carta dunha descoñecida, orixinalmente de Max Ophüls; ou o prescindible e excesivo King Kong de Peter Jackson.

Mais, todo quede dito, a historia dos remakes deixounos obras ben curiosas. E neste punto gustaríame falar do Psycho de Gus Van Sant, que fusila plano a plano a famosa película de Alfred Hitchcock (un dos directores máis solicitados por Hollywood á hora de facer versións das súas obras).

O traballo de Gus Van Sant lembroume un pouco ao relato de Jorge Luis Borjes no que Pierre Menard intenta redescubrir O Quixote para chegar á conclusión de que é unha obra que non se pode facer doutro xeito. Unha obra perfecta (coas súas imperfeccións) tal e como está. Cando vin a película enfadoume un pouco ese descaro co que aborda os planos de Hitchcock, pero ao tempo pensei: Gus Van Sant, eres tan ousado coma reflexivo!

Na actualidade Hollywood prepara sendos remakes con Nicole Kidman (Ao final do espectro) ou Tom Hanks (Fahrenheit 451). Veremos que desfeitas fan.

O Fårö de Bergman apagouse

Ingmar Bergman (1918 – 2007)

SECUENCIA FINAL. ISLA DE FARO. EXTERIOR / DÍA.

30 de Xullo de 2007. Hoxe, ás portas dos noventa años, Ingmar Bergman decidiu percorrer por derradeira vez a súa amada illa de Fårö. Pero sobre a area non quedaron as súas pegadas; nin os seus pés chegaron húmidos ou cheos de salitre; nin tan sequera, nun día tan caluroso, se detivo o vello Bergman para repoñer forzas ou beber da fonte; o eco dos seus pasos era xordo e a súa respiración o propio vento. Hai quen di telo visto voando. Alto. Moi alto.

Grazas Bergman por ternos levado da man todos estes anos, a través das túas luces e sombras e por ter guiado a nosa ollada cara aquilo que soamente tí sabías ver.

O dano que nos fixo un refresco

Gretel abriu a Caixa de Pandora e saíron dela unhas cantas películas da nosa infancia. Lembras ti algunha outra?

Maldita esa hora na que prendimos o televisor para ve-lo novo anuncio da innombrable bebida carbonatada con sabor a cola. E é que non hai nada máis baixo que facer recoñecer a un os anos que ten. Quen vivise como Sara Montiel ou Marujita Díaz, alleo a este desagradable tema ate o fin dos seus días!

Dito isto, deixemos que sexan a nostalxia e o cine infantil os que protagonicen este artigo. E é que os oitenta foron unha moi boa década para os que entón eramos nenos (hoxe -como dicía- fieis seguidores do dogma de Peter Pan).

A Princesa Prometida (1987), ademáis de ser unha das miñas películas de infancia preferidas, soportou con gran dignidade a sempre dura pegada do paso do tempo. Temos que recoñecelo: sempre funcionou moi ben aquilo de "mozo busca moza, á moza gústalle o mozo e perdices de postre".

Pero os oitenta deixaron algunhas outras xoias, como A Historia Interminable (1984), da que recomendo ademáis o libro; Dentro do Labirinto (1986), que seguía os pasos da serie televisiva Fraggle Rock e mesturaba con gran eficacia personaxes reais e bonecos animados manual e mecánicamente (esquezamo-lo 3D polo momento); Cristal Escuro (1982), unha historia fantástica en tódolos sentidos e la primera película que conseguiu que pasase medo e rise ao mesmo tempo (dende ese día adoro á bruxa Aughra e ao seu creador Frank Oz –o gran Mestre Yoda de Star Wars-); Os Goonies (1985), Quen no buscou no seu trasteiro unha porta secreta cun mapa do tesouro (e se non a atoupou... inventouna!)?; O voo do navegante (1986), que aproveitaba o camiño aberto por E.T. (1982) e tiña unha factura infinítamente máis refinada que Mi amigo MAC (1988) a pesares de ser esta última posterior;... e outras tantas.

Vinte anos máis tarde, continúo gozando destas historias. Recentemente, puiden comprobar que ás miñas sobriñas gústanlle tanto como a min.

Grazas Gretel por convidarnos a ver cara atrás. E se a alguén se lle ocorre algunha outra película que marcou a súa infancia... Que nolo conte! Teño ganas de redescubrir algunha rareza agochada nalgún lugar inaccesible da miña memoria.